امام علی علیه السلام می فرمایند:
دوچیز مردم را هلاک کرده.ترس از فقر و طلب فخر
نتیجه اخلاقی:
ما آدما همیشه یه جای کارمون میلنگه و دنیا پرستی دلیل اکثریت بدبختیامونه.شاید بگید ما دنیا پرست نیستیم ولی اگه یه خورده دقیق تر به خودمون و محیط پیرامونمون و کارایی که انجام میدیم توجه کنیم متوجه میشیم که بخاطر دنیا چه کارایی که نمیکنیم.دنیا اسمش رو خودشه یعنی پست.چرا ما باید اونقدر پست باشیم که بخاطر رسیدن به پستی حتی تلاش کنیم.نمیخوام مثل صوفیا حرف بزنم و خودمم یه مقدار خوشگذرونم ولی میخوام بگم آدم مگه تو این دنیا چی میخواد؟چقدر میخواد؟تا کی میخواد؟واسه چی میخواد؟
هر چیزی حدی داره.باز به فرمایش مولا علی (ع):
خیرالامور اوسطها (بهترین کارها میانه روی و میانه خواهی است)
من نمیگم کمتر از حد لازم بخوایم بلکه بنظر من مناعت طبع و بلند نظری یک ویژگی پسندیده هست ولی با افراط و زیاه روی و زیاده خواهی متفاوته.همونطور که کم خواهی و کوته نظری با قناعت متفاوته.
به قول سعدی شیرازی:
نه چندان بخور کز دهانت در آید نه چندانکه ازفقر جانت در آید
خلاصه سرتونو درد نیارم.میخوام بگم یه خورده به فکر اونایی که ندارن و نمیتونن داشته باشن هم باشیم اینم من نمیگم بلکه احادیث و روایات زیادی در اینباره هست.....
