بخشی از وصیت نامه امام صادق (ع) در بستر بیماری:
ای فرزند: هر کس لغزش دیگران کوچک شمارد، خطای خویش
بزرگ بیند، و هرکه خطای خود کوچک بیند، لغزش دیگران بزرگ انگارد.
آنکه بر سر راه برادر خود چاهی کند، خود در آن چاه افتد.
آنکه با نادان در آمیخت خوار مایه شد و آنکه با دانشوران
مصاحبت جُست سر افرازی یافت.
ای فرزند: هر چند ترا به سود یا زیان باشد سخن حق گوی.
مردم را به نیکی بخوان و از بدی باز دار.
میوه ی گوار ابر شاخه ی خوش پدید آید و شاخه ی خوش را ریشه ی
خوب روید و ریشه ی خوب در معدن و سر زمین شایسته پای گیرد.
ای فرزند:
اگر دیدار کنی، نیکان را دیدار کن که مردم بد کار چون سنگ
خاره اند و از سنگ خاره هرگز چشمه ی آبی نزاید یا چون
درختی باشد که برگ آن سبزی نگیرد و یا زمینی را مانند
که از آن گیاهی سر بر نزند...
